دیدگاه حضرت علی علیه السلام در مورد کار و وجدان کاری
در دیدگاه اسلام خداوند ناظر همیشگی و تمام اعمال آدمیان است حالا اگر انسان بتواند حضور خدا را درک کند قطعا چنین شخصی احتیاج زیادی به پاسبان های بشری نخواهد داشت.
بر این اساس بین وجدان و کار ارتباط تنگاتنگی وجود دارد و اگر در جامعه ای آدمیان این ارتباط را مدنظر قرار ندهند قطعا کارها به صورت ناقص انجام خواهد پذیرفت.
در نهج البلاغه حضرت علی (ع) همواره نسبت به عدم انجام دقیق امور ناراحت می شدند و از این که مسلمانان آن دوران نسبت به انجام امور خود تساهل می کردند معترض بودند. خطبه 27 نهج البلاغه مبین و موید این اعتراض علی (ع) است و شاید همین عامل باعث عدم توفیق آن حضرت در گسترش عدالت بوده است.
آن حضرت همچنین در اوصاف متقین می فرماید: ˈبه هیچ وجه از کارهای اندک خویش خشنود نمی شوند، کار بسیار خویش را نیز زیاد نمی شمارند. بدین سان همواره نسبت به نفس خویش بدبین و از کارنامه خود نگران اند.ˈ پس انسان مومن نه تنها اهل شعار نیست بلکه کار زیاد خود را کم می بیند و از کار زیاد خود راضی نیست.
در حالی که بسیاری از انسانها که ادعای اسلام هم دارند شعار و حرف و حتی عملشان از عمل و کارشان کمتر است و این مشی علی (ع) نیست بلکه آن حضرت معتقدند عمل باید بیش از سخن و شعار و حتی علم باشد و تا زمانی که بین علم و کار تقارن پدید نیاید مطلوب نخواهد بود.
